I would like to start a new series of blogs with the title: A day in Cambodia. I have noticed that a lot of people think that all of my days are exciting and special…….. and that is true:) (although there are also more quiet and normal days). The coming period I will describe a day now and then to illustrate this. I have to start this series with a description of last Thursday. It was an unforgettable day, not specifically positive……..
The story started a week earlier. For the second time I had to order little round stickers. We use these stickers to make our Leng-game-pieces. I was not able to find them in Cambodia and therefor I ordered them again in China. A week ago I received a notification that there was a package from China for me. I had to come to the DHL office, pay $ 20,40 and the package would be released. So I went to the DHL office in Siem Reap on Friday …… first miscommunication. The package was in Phnom Penh so I needed to go to that office. Phnom Penh means a bus ride of 6 hours and I was not very keen on that. DHL could also take care of clearing the package for me …. It took a number of phone calls but then I received their quote. What!!! I needed to pay $495 ……. for a box of coloured stickers!!
In the days after that Friday I gathered a lot of useful information, heard experiences from other, kept in daily contact with the Chinese supplier (they made it clear that it was a very bad idea to refuse and return the package) and with DHL who didn’t move an inch. And oh yes, after 6 days there would be the addition for storage costs…….
There was no other option than to go to Phnom Penh. Together with Vutey we took the night bus, a sleeping bus (which left on Wednesday 11pm) arriving at 5.30 am in Phnom Penh. First we went looking for a place to have breakfast, DHL would not be open yet. We needed to go to the airport to collect the package. Vutey never sat in a train, so we chose to go to the airport by train. There’s a shuttle train going from the city centre to the airport. Traveling by train in a foreign country is often a special experience; this one was extraordinary as well. We were the only passengers (the other 3 persons were part of the railway crew). The train went with a “speed” of max 25 km per hour showing us the backside/downside of Cambodia. Phnom Penh is booming but there is that totally different side too. And every time we had to cross a road, the train operator would blow the horns long and loudly. Then there would be a man in the street pulling down a barrier and holding up a flag to stop the other traffic. How can all this exist???
Around 9 am we were at the airport, in the correct terminal, ready for our package. Our plan was to sign, pay and go. That turned out to be a bit too easy thinking. In the waiting area there was a process flow. There were 4 steps to take:
- Fill in all the forms
- Have the forms checked.
- Pay
- Release the goods
This schedule gave me the impression that we had to deal with a smooth process. But when it was 12 o clock we still were in step 1. (From 12 to 2 there is the lunchbreak which is sacred in Cambodia) After 2 pm the circus went on and Vutey and I started to get a bit worried. Would we be able to finish the process that day? Also because we heard stories of other waiting people talking about days. There was this lady waiting for the release of 3 kg tea leaves and she was there for her third day.
Ok, finally at 4 pm all our papers were checked and approved. The paying step did not take long, getting the receipt did. But 5 minutes before closing we were brought to the warehouse to get our package. Also the tea lady at last got her tea.
We went back with a pass-app (a little tuktuk) to the centre of the city to make arrangements for our bus ride back. 5 O’clock means rush hour and therefore we were just able to get to the 6.30 night bus (there was only room in the most uncomfortable bus of all busses) but in the end we did arrive at 1am in Siem Reap. We did not had a lot of food the whole day so we decided to have a very late meal and by a little before 2am I was home again.
This was not a very pleasant day in Cambodia. The whole action took us 28 hours and cost me $262,20 and then I forget about the missing working hours and the phone calls earlier that week. I failed in being friendly the whole time. But we do have our stickers now and I also have an idea of how the railway is being funded in Cambodia.
Ik heb me voorgenomen om een nieuwe serie te starten met de titel: een dag in Cambodja. Ik heb gemerkt dat veel mensen denken dat al mijn dagen spannend en bijzonder zijn …… en dat is ook zoJ (hoewel er ook wel redelijk rustige en gewone dagen zijn). En dus zal ik de komende tijd af en toe een dagje beschrijven om dat te illustreren. Ik moet deze serie starten met een beschrijving van afgelopen donderdag. Dat was een onvergetelijke dag en niet zozeer in positieve zin…..
Het verhaal begon een week eerder. Voor de tweede keer moest ik stickertjes bestellen. We gebruiken stickertjes voor onze Leng-spelstukken. Het is me nog niet gelukt om een producent in Cambodja te vinden en dus bestelde ik deze stickertjes weer in China. En zo kreeg ik een week geleden melding van het feit dat er een pakje vanuit China op me stond te wachten. Ik moest naar het kantoor van DHL komen, 20 dollar betalen en dan kon het pakje ingeklaard worden. Dus ging ik op vrijdag naar het kantoor van DHL in Siem Reap……. daar was de eerste miscommunicatie. Het pakje was in Phnom Penh en dus moest ik daarheen. Nu betekent Phnom Penh een busrit van ongeveer 6 uur dus daar had ik niet zoveel zin in. DHL kon de inklaring ook op afstand voor me regelen…… Ettelijke telefoontjes later beloofden ze me een offerte te sturen. Schrik!!! Een en ander zou me $495 gaan kosten…. voor een doos met gekleurde stickertjes!!
Er is in de dagen daarna veel zinvolle informatie ingewonnen, ervaringen van anderen aangehoord, dagelijks contact gehouden met de leverancier in China (die vooral wilde voorkomen dat ik het pakket zou weigeren en terug zou sturen) en met DHL die onverstoorbaar bleef. En oh ja, na 6 dagen zou er rente in rekening worden gebracht…..
Er zat niets anders op dan naar Phnom Penh te gaan. Samen met Vutey nam ik de slaapbus (vertrek woensdagavond 11 uur) die om 5.30 aankomt in Phnom Penh. Toen eerst op zoek naar een ontbijtje, DHL zou toch nog niet open zijn. Voor het pakket moesten we op de luchthaven zijn. Vutey had nog nooit in een trein gezeten en aangezien er een shuttle trein gaat van het centrum naar de luchthaven werd dat onze keuze. Treinreizen zijn vaak bijzonder; deze was wel heel speciaal. We waren de enige passagiers (de 3 andere mensen hoorden bij de Cambodjaanse NS). De trein sjokte met een gangetje van max. 25 km per uur en gaf ons een goed beeld van de achterkant/keerzijde van Cambodja. Phnom Penh is booming maar er is ook die hele andere kant. En iedere keer als we een weg overmoesten met de shuttle toeterde de machinist langdurig en dan was er een mannetje op straat die een slagboom naar beneden trok en een vlag in de lucht hield om het overige verkeer te stoppen. Hoe kan dit bestaan????
Rond 9 uur waren we op de luchthaven, in de juiste terminal, klaar voor ons pakketje. Ons plan was tekenen, betalen en wegwezen. Dat bleek wel iets te kort door de bocht. In de wachtkamer hing een schema van het proces. Er waren 4 stappen:
- Formulieren invullen
- Formulieren laten checken
- Afrekenen
- Vrijgave goederen
Dit schema gaf mij in eerste instante het idee dat er echt een soepel proces was geimplementeerd. Maar toen het 12 uur was zaten we nog steeds in stap 1. (Van 12 tot 2 was er lunchpauze en die is heilig in Cambodja) Na 2 uur ging het circus verder en Vutey en ik begonnen ons een beetje zorgen te maken of we het wel zouden kunnen afronden binnen 1 dag. Ook al omdat we inmiddels van onze mede-wachters verhalen hoorden van meerdere dagen. Er was een dame die al voor de derde dag bezig was om 3 kg thee vrij te krijgen.
Goed, om 4 uur waren eindelijk alle papieren goedgekeurd. Het betalen duurde niet lang; de bon wel. Maar 5 minuten voor sluitingstijd konden we dan toch eindelijk naar het magazijn voor ons pakket. Ook de theedame kreeg eindelijk haar thee mee.
Toen terug met een pass-appje (kleine tuktuk) naar het centrum van de stad om een terugreis te gaan regelen. 5 uur ’s middags is lekker in de spits dus we konden uiteindelijk net de bus van 6.30 halen (er was alleen nog plek in de meest onconfortabele van alle nachtbussen) maar uiteindelijk waren we wel om iets over 1 uur ’s nachts terug in Siem Reap. We hadden nog maar weinig gegeten gedurende de hele dag, dus we aten nog een late maaltijd en waren iets voor 2 thuis.
Dit was geen fijne Cambodja-dag. Deze actie duurde in totaal 28 uur en kostte me $262.20 en dan heb ik het nog niet over alle gemiste werkuren en gepleegde telefoontjes. Het is me dan ook niet gelukt om de hele dag vriendelijk te blijven. Maar we hebben nu wel onze stickertjes en ik heb nu ook een vermoeden hoe de spoorwegen in Cambodja worden gefinancierd.
