Monday evening was the inevitable ride to Siem Reap airport; saying goodbye to Anke. The last one of a series of visitors in these last months.
First my parents came. That was very special. I am so happy that I was able to show them what I do here and especially how much fun and how meaningful it is, what I do.
Then there was the always special visit of Wil and Anja. They come every year. They have their own program, mainly supporting the schools of Phat and Soka. But we try to come together at least at the end of the day to close with a drink or diner. Besides the good food, these weeks were weeks of interesting conversations, bringing up memories from all these years that we come to Cambodia and a lot of laughs.
And then last but not least Anke came. She was my house guest for more than two weeks. I was not worried about that at all, because we are friends for more than 30 years. She was very helpful. Not just practical help but also listening to all that was going on those weeks. It was great to be able to talk about all those things that are unexpected but require action. Besides that we made some very interesting trips. She accompanied me to Kulen Mountains where we slept in a very basic homestay. I had to deliver some games to schools which could only be reached by motorbike. But Anke also joined me on a trip to Battambang. There we were in a beautiful resort. Of course we visited Angkor area, we biked and we talked a lot.
Now it is silent again. I don’t expect any visitors the coming period. The corona-virus stops most people from traveling and we are heading towards the hottest time of the year, which is also less attractive to many people. No problem; there’s a lot to do. But still I need to adapt to the silence again after all these visits.
Maandag avond was het onvermijdelijke ritje naar de luchthaven van Siem Reap: afscheid van Anke. De laatste in een serie bezoekers de afgelopen maanden.
Eerst waren er mijn ouders. Hoe bijzonder was dat. Ik ben zo blij dat ik hen heb kunnen laten zien wat ik doe en vooral hoe leuk en zinvol het is, wat ik hier doe.
Toen was er het altijd speciale bezoek van Wil en Anja. Zij komen hier ieder jaar. Ze hebben hun eigen dagprogramma, vooral gericht op het ondersteunen van de schooltjes van Phat en Soka. Maar we proberen wel altijd om op zijn minst de dag samen af te sluiten met een hapje en drankje. Naast lekker eten waren het weken van interessante gesprekken, het oprakelen van een hoop herinneringen die we hier inmiddels samen hebben en heel veel lachen.
En dan tot slot Anke. Zij was ruim twee weken te gast bij mij thuis maar ik ken Anke al zo lang dat ik me daar geen enkele zorgen over maakte. Ze heeft me heel veel geholpen. Niet alleen praktisch maar ook vooral door een luisterend oor te bieden. Het was heerlijk om dingen die speelden samen te kunnen bespreken (want er is altijd wel wat). Daarnaast hebben we leuke tripjes gemaakt. Ze heeft me vergezeld naar Kulen waar we sliepen in een hele basic homestay. Ik moest een aantal spellen leveren op schooltjes die alleen per motor te bereiken zijn. Maar ze is ook meegeweest naar Battambang, waar we het een stuk luxer hadden. Daarnaast hebben we natuurlijk het Angkor gebied bezocht, gefietst en heel veel gekletst.
Nu is het weer stil. De komende tijd verwacht ik geen bezoek, enerzijds omdat het Corona virus mensen weerhoudt te gaan reizen maar ook omdat we hier gaan de hete maanden tegemoet gaan, wat het voor veel mensen minder aantrekkelijk maakt. Geen probleem want ik heb genoeg te doen, maar toch is het altijd “effe wenne” aan die stilte na al die bezoekers.